Αναζητήστε στην Πύλη

Σύνθετη αναζήτηση
 
Αρχική 28 Μαρτίου 2024
Πολιτισμός Μουσεία Εκκλησιαστικά Ανατολική Μακεδονία και Θράκη Νομός Έβρου Δήμος Αλεξανδρούπολης

Λεονταρίδειος Ελληνική Σχολή Αρρένων

Ήχοι - Βίντεο
Δεν υπάρχουν αρχεία ήχου και βίντεο.

Σχετικοί Σύνδεσμοι
Δεν υπάρχουν σχετικοί σύνδεσμοι.

Άλλα Αρχεία
Δεν υπάρχουν αρχεία.
ΘΕΜΑΤΙΚΕΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
Αρχαιολογικά
Βυζαντινά
Δημοτικά
Εκκλησιαστικά
Καλαθοπλεκτικής
Λαογραφικά / Εθνολογικά
Μετάξης
Παιδείας
Στρατιωτικά
Φυσικής Ιστορίας
ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΕΣ ΤΟΠΟΘΕΣΙΕΣ
Ανατολική Μακεδονία και Θράκη
Δήμος Αλεξανδρούπολης
Δήμος Κομοτηνής
Δήμος Ξάνθης
Εκκλησιαστικά: ΥΠΟΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ Ολες οι κατηγορίες
Δεν υπάρχουν υποκατηγορίες στη Θεματική Κατηγορία που επιλέξατε.

11/11/2009
Λεονταρίδειος Ελληνική Σχολή Αρρένων

Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Ροδόπης Έβρου

προεπισκόπηση εκτύπωσης

To Εκκλησιαστικό Μουσείο της Ιεράς Μητροπόλεως Αλεξανδρουπόλεως ιδρύθηκε το 1976 από τον μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως και νυν Θεσσαλονίκης κ.κ. Άνθιμο. Αρχικά στεγάσθηκε σε δύο αίθουσες του Πνευματικού Κέντρου της Ιεράς Μητροπόλεως, παραπλεύρως του μητροπολιτικού ναού του αγίου Νικολάου. Το 1982 η συλλογή, εμπλουτισμένη στο μεταξύ και με άλλα κειμήλια, μεταφέρθηκε στην Λεονταρίδειο Σχολή, κηρυγμένο διατηρητέο μνημείο ήδη από το 1978.
Πηγή: Ιερά Μητρόπολη Αλεξανδρούπολης
Στα 1980, άρχισε η επισκευή και αναπαλαίωση του σχολείου αυτού, που για πρώτη φορά δέχθηκε το πολύβουο παιδομάνι στα 1909. Όλοι οι μεγάλοι σήμερα Αλεξανδρουπολίτες πέρασαν την πόρτα του και μέσα στις τάξεις της έζησαν τα σχολικά χρόνια του Γυμνασίου. Χιλιάδες αναμνήσεις. Στα πρώτα δέκα χρόνια αυτού του αιώνα που ζούμε, η πόλη μας ξεκίνησε να δημιουργήσει το ανάλογο περιβάλλον που της άρμοζε. Έγιναν πολλά κτίρια σ' αυτήν Ιδιωτικά ή Δημόσια. Σήμερα σχεδόν όλα έχουν παραχωρήσει την θέση τους σε καινούριες κατασκευές. Μόνο φωτογραφίες τους υπάρχουν δεμένες με μνήμες. Μόνο το Γυμνάσιο, η Λεονταρίδειος Σχολή και το Τρίτο Δημοτικό Σχολείο μένουν στον τόπο τους. Ο τότε Μητροπολίτης Ιωακείμ, ο πανέξυπνος αυτός άνθρωπος, που σαν Ποιμενάρχης των Ελλήνων του Δεδέαγατς είχε να παλαίσει με του Τούρκου την πονηριά, κατάλαβε από πολύ νωρίς την ανάγκη ενός καινούριου Σχολείου. Η πόλη συνέχεια μεγάλωνε και τα Ελληνόπουλα άρχισαν να μην χωρούν στο σχολείο που είχε κτιστεί από παλιά.
Ο Μητροπολίτης Ιωακείμ Γεωργιάδης μόλις σχεδόν είχε αναλάβει την θέση του Ποιμενάρχη και ένιωσε όλη την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα της εποχής.Ο Ορθόδοξος Ελληνισμός βρισκόταν την περίοδο αυτή σε δύσκολη θέση και έπρεπε να συγκρατηθεί από τις διάφορες επιδράσεις. Ο Καθολικισμός προσπαθούσε να πάρει με το μέρος του τις περιοχές που είχαν αποσχιστεί από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και γίνονταν αγώνας προσηλυτισμού των Ορθοδόξων. Σε όποιες πόλεις μπορούσε να έχει ανταπόκριση, προωθούσε ανθρώπους του για το σκοπό αυτό.
Το Δεδέαγατς, αν και μικρή πόλη, είχε καλύτερο έδαφος για την προπαγάνδα των Καθολικών. Οι ξένοι που δούλευαν εδώ στους Ανατολικούς Σιδηροδρόμους, που ήταν κυρίως Γάλλοι, Ιταλοί και Αυστριακοί, αποτελούσαν τον πυρήνα. Η εγκατάσταση του Ιταλικού σχολείου, στα πρώτα χρόνια του αιώνα, έφερε μια αναστάτωση στον τρόπο ζωής. Οι ντόπιοι κάτοικοι κατάλαβαν ότι το σχολείο αυτό με τα μοντέρνα, για την εποχή εκείνη, μαθήματα προίκιζε τα παιδιά τους με την πραγματικά Ευρωπαϊκή μόρφωση, άσχετα αν σε κατάλληλες στιγμές προωθούσαν και την προπαγάνδα τους. Όλες οι ελληνικές οικογένειες το είχαν καμάρι να σπουδάσει ένας βλαστός τους στο σχολείο αυτό. Το Ελληνικό σχολείο βρισκόταν σε πολύ μειονεκτική θέση. Όταν στα 1904 το Ιταλικό σχολείο έπιασε φωτιά και καταστράφηκε τελείως, οι Καθολικοί που ζούσαν εδώ, καλόγριες και πολίτες έχασαν τη φωλιά που τους ζέστανε. Φρόντισαν βέβαια να μην χάσουν την μεταξύ τους επαφή. Την ευκαιρία αυτή, που δεν ξέρουμε αν ήταν συμπτωματική ή και βαλτή την εκμεταλλεύτηκε ο Μητροπολίτης Ιωακείμ. Οι πληροφορίες που είχε έλεγαν ότι, «οι Φραγγολεβαντίνοι ετοιμάζονται για να κτίσουν κάτι το μεγαλόπρεπο, για την πόλη, σχολείο. Έπρεπε η κοινότητα να προλάβει να πάρει πρώτη την σκυτάλη της παιδείας ώστε να κοπούν τα φτερά των Καθολικών. Ο Μητροπολίτης αφού σχεδίασε στο μυαλό του τις ενέργειες κάλεσε τους προύχοντες για να τους συμβουλεύσει και να δει τι ιδέες είχαν γι' αυτό το θέμα. Η σπουδαιότερη δυσκολία ήταν το οικονομικό. Αυτό ένας μόνο μπορούσε να το λύσει, ο Τσορμπατζής Αντώνης Λεονταρίδης ή ο Αντωνάκης Εφέντης όπως τον έλεγαν. Χώρος για να κτιστεί το καινούριο σχολείο υπήρχε. Κοντά στην καινούρια εκκλησία του Αγ. Νικολάου, δίπλα στα μητροπολιτικά γραφεία είχε ένα κατάλληλο ανοιχτό οικόπεδο. Όλος ο χώρος, επάνω στο λοφίσκο που ήταν κτισμένα αυτά τα κτίρια, είχε παραχωρηθεί από τον Χατζή Σαφέτ Μπέη στην ελληνική κοινότητα, για την Εκκλησία και τα κτίρια της.
Έτσι ολόκληρη η συζήτηση έμεινε να γίνει με τον Αντώνη Λεονταρίδη. Ο Αντώνης Λεονταρίδης πρόβαλε τις αντιρρήσεις του ως προς το θέμα της δωρεάν διάθεσης του ποσού που χρειαζόταν. Έγιναν πολλές μυστικές συζητήσεις μεταξύ του Μητροπολίτη και του Αντ. Λεονταρίδη. Αποφασίστηκε να αρχίσουν οι εργασίες με έντοκο δάνειο από τον Α.Λεονταρίδη προς την Ελληνική Κοινότητα. Οι εργασίες πρέπει να άρχισαν κατά το 1907 και προχωρούσαν ικανοποιητικά. Ένα μεγάλο κτίσμα νεοκλασσικό ξεπρόβαλε, σαν βγήκαν οι σκαλωσιές στα 1909. Δεν έμενε παρά να εγκαινιαστεί και να παραδοθεί στον μαθητόκοσμο.
Ο πατέρας μου, που τότε είχε τελειώσει την Σχολή Καλών Τεχνών, μου είχε πει ένα περιστατικό για τα εγκαίνια.
Το μυαλό του Μητροπολίτη Ιωακείμ, δούλευε σε διαφορετική συχνότητα, για την ημέρα των εγκαινίων. Μέρες πιο μπροστά κάλεσε τον πατέρα μου στο γραφείο του και του είπε το μυστικό. Του είπε:
«Παιδί μου Αλέκο σε ορκίζω να μείνει μεταξύ μας, κάτι που σκέφτομαι. Έξω στην αυλή υπάρχει μια μαρμάρινη πλάκα που θα την πάρεις και θα την πας πίσω στο Ιερό της Εκκλησίας. Εκεί θα γράψεις και θα σκαλίσεις στο μάρμαρο την επιγραφή: Λεονταρίδειος Ελληνική Σχολή Αρρένων. Δεδέαγατς 1909. Δεν πρέπει κανένας να μάθει το τι ακριβώς κάνεις, γι' αυτό όλη η δουλειά θα γίνει μέσα στο Ιερό και σε ώρες που δεν λειτουργεί η Εκκλησία. Το μάρμαρο αυτό θα το εντοιχίσουμε στο σχολείο και θα το σκεπάσουμε με πανί που θα βγει μόνο κατά τα εγκαίνια».
Πήρε ο πατέρας μου το μάρμαρο και την ευλογία του Δεσπότη και στρώθηκε στη δουλειά. Μάλιστα του έκανε εντύπωση και ένα περιστατικό μέσα στο Ιερό, μια Κυριακή μετά την λειτουργία. Οι παπάδες πιάστηκαν στα λόγια για την μοιρασιά στις λειτουργιές κι αυτό τον παραξένεψε.
Την μέρα των εγκαινίων κόσμος πολύς μαζεύτηκε, φορώντας τα καλά του. Μεταξύ των επισήμων της Κοινότητας και το πρόσωπο της ημέρας, ο Αντ. Λεονταρίδης με την μεγάλη του στολή.
Ο Μητροπολίτης ανέβηκε στις σκάλες και μίλησε για την σημασία του καινούριου σχολείου και τελειώνοντας ευχαρίστησε τον Αντ. Λεονταρίδη που με δικά του χρήματα έκτισε αυτό το μέγαρο και το ΔΩΡΙΖΕΙ στην Ελληνική Κοινότητα του Δεδέαγατς. Ο κόσμος ξέσπασε σε ζητωκραυγές για τον Αντωνάκη Εφέντη όταν άκουσε ότι ΔΩΡΙΖΕΙ το κτίριο. Ο Αντ. Λεονταρίδης μπρος τις ζητωκραυγές του κόσμου, κολακεύτηκε και δεν έδειξε την πίκρα του, για το τόσο κεφάλαιο μαζί με τους τόκους που έφυγε ξαφνικά από τα χέρια του. Το σχέδιο που προετοίμασε ο Μητροπολίτης εκτελέστηκε σε όλες του τις λεπτομέρειες. Στο νέο σχολείο, εγκαταστάθηκαν αμέσως τα παιδιά του πρώτου μικρού σχολείου, που σε λίγους μήνες κατεδαφίστηκε και στη θέση του, κτίστηκε ένα καινούριο σχολείο που σήμερα είναι το Γ΄ Δημοτικό.
Φαίνεται ότι όταν άρχισαν οι εργασίες για την Λεονταρίδειο σχολή, μελετήθηκε και η κατασκευή και των άλλων κτισμάτων ώστε να ταιριάζουν αρμονικά μεταξύ τους στην εμφάνιση. Παρηγγέλθησαν αγάλματα γύψινα από την Ιταλία που παρίσταναν τις Μούσες και τοποθετήθηκαν, πάνω από τις μετώπες των δύο σχολείων. Όταν δε σε λίγο καιρό, κτίστηκε μια νέα αίθουσα κολλητά με την αίθουσα των συγκεντρώσεων (τον παλιό Ναό του Αγ.Νικολάου), μπήκαν και στην μετώπη αυτού δύο γύψινα αγάλματα. Τα τελευταία αυτά αγάλματα, όταν κατεδαφίστηκε το παράρτημα του Γυμνασίου, φυλάχτηκαν προσεχτικά στις αποθήκες της Μητροπόλεως, έως ότου βρεθεί κάποιος κατάλληλος χώρος για να τοποθετηθούν.
Πολλοί αναρωτιούνται γιατί, οι πόρτες των τάξεων της Λεονταριδείου Σχολής έχουν κάτι οβάλ παραθυράκια. Τα παραθυράκια αυτά έδωσε εντολή ο Δεσπότης και τα άνοιξαν μετά. Ο τίτλος του Δεσπότη τότε, δεν αφορούσε μόνον τα της εκκλησίας καθήκοντα και την επίβλεψήν της. Ήταν ο πραγματικός Κυβερνήτης όλης της Μητροπόλεως που βρισκόταν κάτω από τον συνεχή έλεγχο του. Τα διοικητικά θέματα των κοινοτήτων της περιφερείας του, της Δημογεροντίας, των σχολείων κτλ. Όπου δεν μπορούσε να είναι παρών, είχε αντιπροσώπους του για τον έλεγχο.
Ο Μητροπολίτης Ιωακείμ, έδινε μεγάλη σημασία για την σωστή λειτουργία των σχολείων και στην περίπτωση της Λεονταριδείου Σχολής, ήθελε να ξέρει ακόμη και κατά την ώρα των μαθημάτων τι γίνεται. Με ποιο τρόπο διδάσκει το διδασκαλικό προσωπικό, πώς παρακολουθούν τα μαθήματα τα παιδιά, πώς συμπεριφέρονται μέσα στην τάξη κτλ. Έδωσε λοιπόν την εντολή για τα παράθυρα, ώστε να μπορεί να παρακολουθεί κρυφά και σε ανύποπτους χρόνους, τί γίνεται σε κάθε τάξη. Μαζί με το άνοιγμα των παραθύρων, έδωσε εντολή να ανοιχθεί και μία μικρή πορτούλα που έγινε στον μεσότοιχο, μεταξύ Σχολείων και γραφείων Μητροπόλεως. Φορώντας τα τερλίκια του και πάνινες ή πλεχτές παντόφλες και αθόρυβος σαν γάτα, περνούσε την πόρτα και έφτανε πίσω στον ακάλυπτο χώρο του σχολείου. Από εκεί όλα ήταν στην διάθεσή του. Αλλοίμονο αν έπιανε μαθητή άτακτο ή αδιάβαστο. Ο χάρακας ή η βίτσα ανεβοκατέβαινε στα χέρια ή τα πισινά του άτακτου μαθητή. Η σωματική τιμωρία ήταν κάτι το συνηθισμένο.
Η πειθαρχία τότε ήταν το μόνο πράγμα που ζητούσαν οι δάσκαλοι, μετά την μάθηση, από τα παιδιά. Όταν σχολούσε το σχολείο οι μαθητές έμπαιναν στη σειρά και έφευγαν από το σχολείο συντεταγμένοι σε δύο φάλαγγες. Η μία πήγαινε προς το κέντρο της πόλης και διαλυόταν κανονικά μπρος στο σημερινό καφενείο «Κέντρο»(Σήμερα (2001) δεν υπάρχει. Μια τσιμεντένια πολυκατοικία υψώνεται γεμάτη σίδερα και τζάμια), άλλη φάλαγγα, πήγαινε προς το βόρειο μέρος και διαλυόταν, περίπου στην Αρμενική Εκκλησία. Στο δρόμο που πηγαίνανε τα παιδιά τραγουδούσαν σχολικά τραγούδια.
Πηγή: Περιοδικό Ενδοχώρα