Πάντσογλου Χρήστος Πηγή: Ι.Π.Ε.Τ./Κ.Ε.Τ.Ε.Π. © Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας - Θράκης

εκτύπωση θέματος

Από τους πρόποδες του βουνού, έως την κορυφή, αντιπροσωπεύονται οι περισσότεροι τύποι φυτοκοινωνιών που συναντώνται στον ελληνικό χώρο. Σε χαμηλά υψόμετρα συναντά κανείς μακία βλάστηση (ζώνη αείφυλλων) και αρωματικά φυτά και βότανα. Εδώ φύονται το πουρνάρι (Queτcus coccifera), η αγριελιά (Olea europaea), η κουμαριά (Arbutus unedo), η τσικουδιά (Pistacia), κ.ά. όπως ο γαύρος, o φράξος, ο κέδρος, καθώς και βότανα όπως το τσάι, η μέντα, το θυμάρι κ.ά. Στα ξέφωτα και στα λιβάδια φύονται σπάνια αγριολούλουδα όπως: κρίνα (Lilium), ίριδες (lris), παιόνιες (Paeonia), κρόκοι (Crocus), και ορχιδέες (Orchis).
Σε υψηλότερα σημεία και πάνω από τα 600m κυριαρχούν τα μικτά δάση των φυλλοβόλων που αποτελούνται από καστανιές (Castanea satiνα), βελανιδιές (Quercus), φουντουκιές (Corylus), οξιές (Fagus) και εκτεταμένες συστάδες πεύκων (Pinus).
Σε υψόμετρα πάνω από τα 1000m (ορεινή και υποαλπική ζώνη) κυριαρχούν οι οξιές (Fagus), διάφορα είδη σφενδάμου (Acer), τα έλατα (Abies), το μαυρόπευκο (Pinus nigra), το αρκουδοπούρναρο (Ilex aquifolium), και η σημύδα (Bentula pentula), για την οποία το Παγγαίο αποτελεί το νοτιότερο σημείο εξάπλωσής της στη βαλκανική χερσόνησο.