21/10/2007
ΜΝΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ
Αναφερόμενοι στην καθ' ημάς Ανατολή ή στον Ανατολικό Ελληνισμό εννοούμε τους σημαντικούς και ακμαίους ελληνικούς πληθυσμούς, οι οποίοι ιστορικά κατοικούσαν έξω από το Νέο Ελληνικό Κράτος και ανατολικά του Αιγαίου.
Κατά τις αρχές του 20ου αιώνα λίγο πριν τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Έλληνες αποτελούσαν ένα λαό με σαφείς ιδιαιτερότητες, που κατοικούσε στους γεωγραφικούς χώρους της ιστορικής παρουσίας της οικουμενικής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Αμέσως μετά τη δημιουργία του, στο Ελληνικό Κράτος κατοικεί μόλις το ένα τέταρτο των Ελλήνων. Προϋπόθεση ύπαρξης του ελληνικού εθνικού κράτους υπήρξε η οικουμενική Μεγάλη Ιδέα, η οποία αποτελούσε και την κεντρική ιδεολογία του. Με την επίδραση του Διαφωτισμού, η Μεγάλη Ιδέα είχε προσεγγίσει μορφές ανάλογες προς την ευρωπαϊκή αντίληψη του εθνικού κράτους.
Στην ευρύτερη και μεγάλη Ανατολή, ο Ανατολικός Ελληνισμός, πολιτικά υποταγμένος πλην πολιτισμικά και οικονομικά κυρίαρχος, είχε επιτύχει μια μορφή εκσυγχρονισμού, που του επέτρεπε να διατηρεί τις παραδόσεις και τις ιδιαιτερότητες του. Για τους Έλληνες της Ανατολής, η βυζαντινή παράδοση παρέμενε η πηγή και το βάθρο του Νέου Ελληνισμού.
Με την κατάρρευση του ανατολικού μετώπου και το δρόμο της αναγκαστικής μετακίνησης και ανταλλαγή πληθυσμών που ακολούθησε το σύνολο σχεδόν των Ελλήνων εγκαταλείπει τις οικίες του και καταφεύγει στις Νέες Χώρες. Η Θράκη υποδέχεται μεγάλο τμήμα του πληθυσμού αυτού που γίνονται παράλληλα φορείς του πολιτισμού που είχε αναπτυχθεί στις πατρογονικές κοιτίδες.
|