περγαμηνή, αντίθετα από τον πάπυρο, ήταν υλικό λείο, μαλακό, εύκαμπτο, φθηνό γιατί το έβρισκαν παντού, απορροφούσε το μελάνι και φθειρόταν δύσκολα. Προϋπόθετε όμως την σφαγή πολλών ζώων (για ένα βιβλίο 400
σελ. 27x18 εκ. χρειάζονταν 50 ζώα). «Μέγα βιβλίο, μέγα κακό» συνήθιζαν να λένε οι Βυζαντινοί. Για να εξοικονομήσουν επιφάνειες σε πολλές περιπτώσεις συνήθιζαν να ξεπλένουν ή να αποξέουν τις ήδη γραμμένες περγαμηνές για να τις ξαναχρησιμοποιήσουν. Πρόκειται για τα λεγόμενα
παλίμψηστα.
|
|
|
Εικ.
8: Παλίμψηστο χειρόγραφο του έτους 1288, Αθήνα, Εθνική Βιβλιοθήκη.
|
|
