Bλάστηση λειμώνων Juncus

Η ενότητα αυτή της βλάστησης με διαφορετικά είδη Juncus sp. (βούρλα),είναι τυπική για Μεσογειακά δέλτα. Τα είδη αυτά φύονται σε θέσεις όπου υπάρχει ελάχιστη ή και καθόλου επίδραση του θαλασσινού νερού. Στη δυτική περιοχή του δέλτα Έβρου υπάρχουν τέτοια εδάφη σε μεγάλη έκταση κοντά στις καλλιεργούμενες περιοχές. Η βλάστηση που καλύπτει αυτές τις εκτάσεις είναι πολύ πυκνή και περιλαμβάνει πολλά είδη, γεγονός που οφείλεται στις ευνοϊκές συνθήκες εδάφους, που διατηρεί αρκετή υγρασία ακόμη και το καλοκαίρι. Η συμμετοχή στην κοινωνία αυτή πολλών ειδών, μερικά από τα οποία είναι άριστα νομευτικά (Fabaceae και Poaceae), έχει σαν αποτέλεσμα να χρησιμοποιούνται οι λειμώνες αυτοί ως βοσκότοποι.

Παρόμοιες συνθέσεις με Juncus απαντούν και σε άλλες θέσεις του δέλτα. Τα είδη που συμμετέχουν είναι τα :

Mentha pulegium, Agropyron elongatum, Trifolium fragiferum, Apium graveolens, Trifolium tomentosum, Inula viscosa, Juncus bufonius κ.ά.

Τα αρμυρίκια στην περιοχή του δέλτα Έβρου, σχηματίζουν εκτεταμένους πυκνούς θαμνώνες ύψους 3-4 μέτρων. Αναπτύσσονται κατά μήκος του ποταμού, κοντά στις λιμνοθάλασσες, γύρω από τα τέλματα, στις περιοχές των καναλιών, κοντά στις καλλιέργειες ή είναι διασκορπισμένα σαν μεμονωμένοι θάμνοι.

Τα αρμυρίκια είναι είδη ανθεκτικά στις πλημμύρες και την αλατότητα του εδάφους, γιαυτό και αναπτύσσονται τόσο σε εδάφη κατακλυζόμενα από αλμυρά ή υφάλμυρα νερά, όσο και σε μη κατακλυζόμενα εδάφη ή εδάφη που κατακλύζονται από γλυκά νερά.

Κυρίαρχο είδος στους θαμνώνες είναι το Tamarix smyrnesis. Η ιδιαίτερη του ανάπτυξη στο δέλτα Έβρου ευνοήθηκε από τις αλλαγές που επήλθαν στους επιμέρους βιοτόπους με την κατασκευή καναλιών και άλλων έργων, καθώς το είδος αυτό έχει μεγάλη οικολογική πλαστικότητα και απαντάται σε ποικιλία εδαφών, από άποψη μηχανικής σύστασης, υγρασίας και αλατότητας.

Στον υπόροφο των θαμνώνων με τα αρμυρίκια αναπτύσσονται και άλλα είδη, όπως τα αλόφυτα Limonium gmelinii, Aeluropus litoralis, Puccinelia distans αλλά και τα γλυκόφυτα κυρίως κατά μήκος του ποταμού, όπως τα Cynodon dactylon, Hordeum sp. κ.ά.

Οι περιοχές με τους θαμνώνες αρμυρικιών βοσκούνται από μεγάλα ζώα όπως οι αγελάδες, ιδιαίτερα το καλοκαίρι, όταν τα χόρτα παραμένουν πιο πράσινα και η περιοχή κρατά περισσότερη υγρασία, σε σύγκριση με άλλους μη σκιαζόμενους βιοτόπους. Το ίδιο το αρμυρίκι δεν βοσκείται και έτσι μπορεί να εξαπλωθεί απεριόριστα και μάλιστα σε βάρος άλλων φυσικών σχηματισμών. Ιδιαίτερα στην ζώνη κατά μήκος του ποταμού έχει καλύψει το μεγαλύτερο μέρος της έκτασης που εκτεινόταν μεταξύ του ποταμού και των καναλιών όπου επικρατούσε άλλη μορφή βιοτόπου. Αυτός ο βιότοπος κατά το παρελθόν λειτουργούσε σαν τοποθεσία φωλιάσματος των κορμοράνων και των ερωδιών. Η πτώση της επιφάνειας του νερού, η όχληση από τα μεγάλα ζώα και τις ανθρώπινες δραστηριότητες, συνετέλεσαν στο να μην είναι επιθυμητή η περιοχή για φώλιασμα από τα πουλιά.